Velociraptors en kangoeroes

Lieve mensen, wat een leuke reacties op onze vorige blog! Dank jullie wel, echt leuk om te lezen. Zo voelt het alsof we jullie een beetje bij ons hebben op onze reis ;).

With great campervans...

We hebben onze campervan! Wat een vrijheid geeft dat zeg. Hij is heel erg ruim en van alle gemakken voorzien, hetzij soms wat gedateerd, want onze van (weet iemand nog een leuke naam voor hem/haar?) heeft maar liefst 550.000km op de teller. Verder is hij fantastisch, maar: “with a great campervan comes great responsibility”, staat er op een grote sticker op ons dashboard met alle statistieken van ongelukken. Bij het verhuurbedrijf moesten we een uitgebreid document met clausules lezen én ondertekenen over wie wanneer aansprakelijk is voor schade (*slik). Gelukkig is de van al goed gebruikt, dus een krasje meer of minder valt niet op. De eerste ritten vielen niet mee, want alles rijdt hier links. En om het nog moeilijker te maken zit je nu rechts in de auto, schakel je met links en zijn ook de hendeltjes naast het stuur omgedraaid. Vanaf nu geven we daarom met onze ruitenwissers aan dat we linksaf gaan.

Welcome to the jungle

Na een grondige inspectie van de van zijn we meteen richting het noorden gereden naar het Daintree Forest, een van de oudste regenwouden ter wereld. Wauw… De weg er naar toe alleen al was de moeite waard. We reden dwars door de jungle met uitzicht op mooie stranden. We moesten met een ferry de Daintree River over en waren daarna afgesloten van de buitenwereld (geen mobiel bereik, geen internet en geen supermarkten). Dat was fantastisch, meteen ben je helemaal weg in de natuur. Het bijzondere van Daintree Forest is dat het regenwoud doorloopt tot aan de zee. Dit is o.a. bij Cape Tribulation. We kunnen de mooie omgeving uitgebreid proberen te beschrijven, maar hopelijk zeggen onze foto’s en filmpjes genoeg. We hebben hier een jungle trektocht gedaan in de richting van Mount Sorrow, gezwommen in een jungle creek en mooie strandwandelingen gemaakt. Vooral de trektocht deed ons vaak denken aan Jurassic Park. Bij elke ritseling in de bosjes denk je dat er een raptor de bosjes uit komt zetten. Dat is niet gebeurd, maar er zijn hier serieus wel vogels van een meter hoog en met een klauw net als de velociraptor: de cassowary. Gelukkig eet hij alleen fruit, want we zijn ze tegengekomen! Ze staken pal voor ons de weg over en we moesten vol in de remmen.

Roadtrip

Zonde om zo’n mooie omgeving te verlaten, maar zoals we steeds meer beseffen: Australië is reusachtig en er valt nog veel meer te zien. We kregen nog meer reiskriebels dan we al hadden en we besloten nog even af te zien van ons oorspronkelijke plan om de oostkust af te reizen. Daarom zijn we gaan zitten om een reis te plannen naar ‘the red centre’, oftewel Uluru (oftewel Ayers Rock). Je hebt Australië immers niet gezien als je hier niet bent geweest ;). Dit betekent een trip van ongeveer 3000km dwars door de outback. Wat de outback is en waar deze begint weet niemand precies. Wat wij er nu van merken is dat de wegen kilometers lang rechtdoor gaan, zonder dat je iets tegenkomt, behalve soms gras, bomen of rotsen. Ook lopen hier koeien, kangoeroes en termieten. De zon schijnt tot nu toe altijd. Zelfs de hoofdwegen zijn maar 1 of 2 baans. Dat betekent dat je bij een tegenligger gedeeltelijk in de berm moet rijden. Dat is best spannend, want je hebt hier ‘road trains’. Dat zijn vrachtwagens met 3 of 4 opleggers erachter, bij elkaar soms 50m lang! File is er nooit. Sterker nog, het is gebruikelijk om naar elke tegenligger die je tegenkomt even je hand op steken. Kun je je dit voorstellen in Nederland op de A2? Dorpen zijn hier nauwelijks. Ze liggen honderden kilometers uit elkaar en vaak zijn ze zo klein dat de enige voorziening een supermarkt/café/pompstation is, alles-in-1 dus. De dorpjes hebben ook veel weg van een wild-west setting. Soms waren het oude mijnstadjes, die nu verlaten zijn omdat het goud etc. op is. Tussendoor is er los van de weg waar je op rijdt niets van beschaving. Zelfs geen ontvangst van de radio en geen telefoonbereik. Omdat wij de kaart en de afstanden van West-Europa gewend zijn, verkeken we ons erg op de afstanden. Tot slot zijn best treurig de kangoeroes. We twijfelen ernstig of we er meer levend hebben gezien of dood langs de weg. Het aantal road kills is hier namelijk bizar hoog. Oké, dit klinkt misschien als afzien, maar al met al is het een hele mooie, gave en bijzondere ervaring om hier te rijden.

Half way there

Terwijl we dit schrijven zijn we in Mount Isa, ongeveer halverwege op onze route. Met 23.000 inwoners is dit voor outback-begrippen een metropool. We beginnen de winter hier te voelen. Overdag is het ‘maar’ 20 graden, ’s nachts 5 graden. Dat laatste is wel goed merkbaar als je in een busje slaapt. Maar ook overdag klagen veel Aussies dat het hier ongewoon koud is. Ook zou het hier momenteel veel droger zijn dan normaal gesproken. Het heeft afgelopen seizoen maar weinig geregend en dat is te merken, want alle riviertjes en beken die we tegenkomen staan droog.  Bizar is wel dat het zomers hier gigantisch kan regenen, zodat we om de haverklap worden gewaarschuwd voor overstromingen. Daar is nu niets bij voor te stellen.

We are hitting the road again! Alice Springs is onze volgende bestemming. Mét onze zelfgebouwde hi-fi set in de auto, want de speakers van de van deden het niet zo best. Er komen nog veel foto’s en filmpjes aan, maar zelfs hier in de grote stad laat het internet te wensen over. To be continued dus…