Stenen

Daar zijn we weer met een update en het gaat toevallig veel over stenen. Voor degenen die het gemist hebben, de foto’s en wat filmpjes bij ons vorige verhaal staan nu ook online.

Road trip (vervolg)

Vanaf Mount Isa hebben we onze weg vervolgd via Tennant Creek en Alice Springs naar the Red Centre en… Uluru (Aboriginal naam voor de Ayers Rock).

We hebben er 3 dagen over gedaan en weer allerlei vormen van leegte aangetroffen tijdens de lange wegen. We worden aardig goed in het leven on the road. We weten inmiddels veel gratis kampeerplekken te vinden, dus we reizen relatief goedkoop. De enige voorzieningen zijn vaak helaas alleen wc’s. En natuurlijk barbecues, want hoe primitief het dan ook mag zijn, dat is levensbehoefte nummer 1 voor de Aussies. Naast eten en drinken hebben we alleen benzinekosten dus. Dat is wel goedkoper dan in NL, maar daar staat tegenover dat onze Van 1 op 8 rijdt. We komen veel mensen tegen van alle soorten en maten, voornamelijk Aussies die op vakantie zijn, dus dat is leuk. Aussies hebben allemaal de neiging om hun eigen woonplaats aan te raden als vakantiebestemming. We reizen graag veel, maar al deze plekken bezoeken wordt ons zelfs te gortig.

Onderweg kwamen we een leuke verrassing tegen: de Devils Marbles. Een gebied van hooguit een paar hectare vol met mooie ronde, rode kiezels. Niets bijzonders, behalve dat ze zo groot zijn als auto’s en huizen. Een pareltje van een natuurfenomeen, en we waren maar met 3 andere bezoekers! Ze liggen hooguit 1 kilometer van de snelweg af, direct aan een afslag nota bene en toch is er bijna niemand. 

Uiteindelijk kwamen we aan in Alice Springs. Geen moment te laat, want we hadden boodschappen nodig. Na de leegte van de outback was dit direct een overprikkeling voor ons. Chaotisch verkeer, geen parkeerplekken, MacDonalds, K-Mart, de hele rambam. Alice Springs was ooit een telegraaf-doorgeefstation tussen Adelaide en Darwin, maar is door de gunstige ligging, namelijk relatief dichtbij Uluru, uitgegroeid tot een grote stad voor outback begrippen. Waar veel mensen zich op verkijken (zo wist ook Rob dit niet), dat Alice Springs nog op zo’n 400km afstand van Uluru ligt. We waren er dus nog niet. Na een camping-reservering te hebben gemaakt bij Uluru zijn we hier snel weer weggegaan.

Disneyland

We kwamen rond het middaguur aan op het Ayers Rock Resort (Yulara). De naam Resort vonden wij wat apart, gezien het midden in de rode woestijn ligt, maar vooruit. Bij aankomst bleek echter niets gelogen. Het Ayers Rock Resort is een aangelegd, toeristisch dorp met meerdere hotels, een camping (onze bestemming), meerdere restaurants en zwembaden, amfitheater, shuttle bus en een entertainment programma. We hadden een ruige, stoere outback setting verwacht met geïmproviseerde hutjes, maar stiekem was het wel fijn na al die lange dagen op de weg. Het is onze meest luxe kampeerervaring hier tot nu toe. Terwijl we dit schrijven maken we gebruik van de WiFi die gewoon op elke kampeerplek aanwezig is. Maar eerlijk is eerlijk, het meest blij waren we met de douches.

Uluru

We zijn hier 3 dagen geweest, aangezien een entreebewijs voor het nationaal park 3 dagen geldig is. Tja, je bent Nederlander of je bent het niet: alles eruit halen dus. Geloof het of niet, maar we zagen genoeg mensen die na 10 minuten foto’s maken bij Uluru weer de auto instapten en wegreden. We moesten 20km rijden voor we bij Uluru aankwamen, maar we zagen the Rock al snel opdoemen aan de horizon. Wauw… Bill Bryson verwoordt het mooi in zijn boek over Australië: “And then you see it, and you are instantly transfixed. There, in the middle of a memorable and imposing emptiness”. We kenden het al van alle plaatjes in boeken en op websites van Australië, maar toch maakte het een verpletterende indruk. Heb je wel eens een foto gemaakt van een héél mooi gebouw of natuurfenomeen, maar je krijgt het gevoel dat je erbij hebt er op geen enkele manier op? Dat hadden wij hier.

De dag erna zijn we bij Kata Tjuta geweest (vertaling: ‘veel hoofden’ in Aboriginal taal, vanwege de 36 verschillende rotsen). Ze zijn minder bekend, maar minstens zo mooi als Uluru. En op de derde dag, vandaag dus, hebben we een rondje rond Uluru hardgelopen. Minder spectaculair: we moesten ook een aantal wassen doen, dat moet ook gebeuren.

The climb

Uluru maakte op ons dus een diepe indruk, die lastig in foto’s en woorden is uit te drukken. Toch doen we hier een poging.

We wisten het niet van tevoren, maar je kan Uluru dus beklimmen. De vraag die onderling door alle bezoekers wordt gesteld is: “did you climb it?”. Voor velen is dit het hoogtepunt voor hun reis hier naartoe. Op zich een makkelijke vraag dus, je hebt er zin in, of niet. Toch niet. Uluru is namelijk meer dan een bijzonder natuurfenomeen. Daar kwamen we achter toen we een rondleiding volgden bij een Ranger. De oorspronkelijke bewoners van dit gebied, verschillende Aboriginal stammen, wonen hier namelijk nog. Al 60.000 jaar. Dat het vanaf de jaren ’50 gebombardeerd is tot toeristische trekpleister hadden zij zelf niet bedacht, maar ze moesten wel wijken voor de westerse nieuwkomers (Australië is pas vanaf 1770 gekoloniseerd). Ter vergelijking: alsof bij de piramides in Egypte nog de oorspronkelijke bouwers thuis zijn, terwijl jij je vakantiekiekjes maakt. Voor de Aboriginals is Uluru een heilige plek waar alleen bij bepaalde ceremonies op geklommen wordt en niet zomaar door iedereen. En dan nu het pijnlijke: de klim wordt simpelweg niet verboden omdat o.a. de exploitanten van bijv. het Resort bang zijn dat het aantal toeristen afneemt. We voelden ons direct indringers. Het is nog altijd een gevoelig onderwerp, maar gelukkig is er inmiddels wel een samenwerking tussen de Aboriginals en de exploitanten hier, waardoor de Aboriginals wat meer te vertellen hebben. Toch blijft het heel treurig.

Dat was het even voor nu. Wij vervolgen onze reis naar de Kings Canyon en Macdonnell Ranges. Tot slot:

If I take one more step, it'll be the farthest away from home I've ever been. (klik voor youtube filmpje)

Zo voelen we ons vandaag. We beginnen te merken dat onze reis meer is dan een vakantie. We zijn beiden nooit langer dan 3 weken van huis weg geweest, en deze grens hebben we vandaag bereikt. We zijn nu precies 3 weken weg. Spannend dus.