Paradise and back again

Daar zijn we weer! Inmiddels een tijdje verder en ook een flinke afstand van ons vorige verhaal bij Ayers Rock. Van the red Centre naar de azuurblauwe oostkust. We zijn in Airlie Beach beland en hebben dus wat in te halen. Let’s go!

The Red  Centre – deel II

Na onze laatste verhaal gingen we kijken wat the red Centre nog meer te bieden had. We verlieten ons luxe resort en wierpen in onze achteruitkijkspiegel een laatste blik op die machtig grote rots. Nog steeds onder de indruk… We reden door naar de Kings Canyon. Een gigantische kloof met wanden van 300 meter hoog! Het is zo ongeveer de Australische tegenhanger van de Grand Canyon in de VS. Via een wandeling kon je langs de randen van de kloof lopen. ‘Living on the edge’ kreeg nog nooit zo’n letterlijke betekenis. Doodeng om daarboven op de staan met die wind.

Na een nieuwe boodschappen- en tankstop in Alice Springs reden we door naar de West MacDonnell Ranges. Dit zijn kilometers lange heuvels/bergen met allerlei bezienswaardige kloven enz. Eigenlijk hadden we het al een beetje gezien in de rauwe outback en dachten we het meeste al wel gezien te hebben. Maar ach, we waren toch al in de buurt (let wel: volgens officieuze Australische Outback-begrippen; <500km is dan in de buurt). We bleken het weer eens mis te hebben, het was fantastisch. Tijdens een wandeling bij de Ormiston Gorge kwamen we terecht in een prachtige vallei. En we hebben zelfs een rockwallaby gespot. Maar in dit geval geldt zeker: foto’s zeggen meer dan woorden.

Terug naar de kust

We hadden geen excuus meer om langer te blijven. Na 2 weken in de Outback was het tijd om terug te gaan naar de kust. Dit keer waren we voorbereid op lange afstanden en we zagen daarom enorm tegen de terugreis op. Voor een deel moesten we over dezelfde weg en het uitzicht is al vrij eentonig. We hebben 4 dagen gedaan over 2200km. Dat lijkt lang, maar we rijden alleen tussen zonsopgang en zonsondergang. De kans op roadkills is namelijk veel groter in het donker en de schemering. Dat geloof je direct als je het aantal kangoeroes, koeien en autowrakken langs de weg ziet liggen. Echt alles laten ze hier namelijk liggen.

De eerste drie dagen vielen uiteindelijk mee. Via Tennant Creek, over de Australische Route 66 en weer langs Mount Isa. We maakten wat toeristische stops hier en daar in stadjes die zichzelf hadden uitgeroepen tot van alles en nog wat. Zo heb je hier bijvoorbeeld ‘the Australian UFO-capitol’ en ‘friendliest town of 2013’. Op de vierde dag kwam het dieptepunt. We wilden op die dag koste wat kost de kust bereiken. Het eerste gedeelte was verschrikkelijk eentonig en elke 100m lag er tenminste één kangoeroe langs of op de weg, allemaal in verschillende stadia van ontbinding. Misselijkmakend. Zelf hebben we gelukkig geen kangoeroes geraakt, wel 2 parkieten (sorry vogelliefhebbers). Ook hadden we veel tegenwind, wat geen pretje is met een hi-top campervan. De vorige dag hadden we hierdoor maar ternauwernood onze benzinestop gehaald, omdat de van fors meer verbruikt. Maar we hebben het gehaald! Bij Townsville zagen we de zee weer.

Paradise…

Heerlijk om terug te zijn aan de kust. We hoefden niet meer te slapen onder 4 slaapzakken met thermo-ondergoed en vesten. De palmen en het tropische gras waren ook weer terug. We vierden het door de volgende dag meteen te gaan zwemmen in Townsville. Bij vakantie hoort namelijk zwemmen, maar dat hadden we nog maar nauwelijks gedaan. Ook planden we hier onze trip op de Whitsundays. Dit werd mede mogelijk gemaakt door de WiFi bij de McDonalds, waar we even daggasten waren. De Whitsundays stonden als een van de weinige dingen op onze to-do list in Australië en we kwamen erachter dat je er kan kamperen! Dat gingen we regelen: vervoer, vergunningen, kampeerspullen…

We vertrokken op vrijdag. 2 dagen en nachten zouden we verblijven op Whitehaven Beach, bekend om het eindeloze witte strand en de azuurblauwe zee. En te vinden in verschillende lijstjes met top 10 mooiste stranden. Met een stuk of 8 anderen zaten we in het bootje, dat ons in een uur naar Whitehaven zou brengen. Met hen zouden we het eiland moeten delen. We hadden het dus praktisch voor onszelf.

Niets uit de beschrijvingen bleek gelogen. Het was geweldig, ons absolute hoogtepunt van de reis tot nu toe. Het zand is zo wit als beloofd wordt, de zee azuurblauw, met koraal vol tropische vissen als je de zee in duikt, het bos direct aan het strand is ongerept met hagedissen van 1m lang, kaketoes die rondvliegen, valleien met vlinders… Het strand is zelfs zo wit dat met volle maan het haast licht is buiten, zo ontdekten we. Het was Expeditie Robinson zonder het afzien. We hebben gesnorkeld, gewandeld en hardgelopen op het strand, verlaten baaien ontdekt. We konden niet ophouden met foto’s maken. Het enige nadeel was dat rond 10:00 steevast de stroom boten en helikopters met daggasten aankwam. Tegelijk was dit ook een voordeel, want om 15:00 gingen ze weg. Dat voelde alsof je in Disneyland mag blijven na sluitingstijd. Awesomely awesome dus.

...and back again

Helaas kwam zondag de boot ons alweer ophalen. De boot had wat ons betreft ‘reality check’ mogen heten. Whitehaven Beach verdween als een stipje aan de horizon en wij begonnen langzaam de spierpijn, blaren, vermoeidheid, muggen- en mierenbeten te voelen van onze avonturen daar. We hadden ons uitgeleefd. Bij aankomst op het vasteland zei de schipper heel toepasselijk: “welcome back to reality”.

Dus, terug in de realiteit, die voor ons althans nog steeds niet slecht is. We weten nog niet hoe precies verder, maar we moeten nu echt richting het zuiden, anders bereiken me Melbourne nooit op tijd over 4 weken.