JA!

De állerlaatste uren van onze reis zijn ingegaan. Geen nachtkaarsje, maar vuurwerk wilden we voor onze laatste week. En dat is gelukt. We schrijven weer vanuit Bangkok. Met de backpacks al in de flightbags is dit het laatste dat we doen, voor we de taxi naar het vliegveld nemen. Want helaas, aan alle goede dingen komt een eind. We zijn helemaal gaar na een reis van 20 uur in de boot, (mini)bus en achterop een pick-up vanaf Ko Pha Ngan. Even minder was dat er 3000 baht uit onze portemonnee is ‘verdwenen’, iets wat op deze route helaas vaak schijnt te gebeuren. Nu staan we voor nóg een lange reis en voorlopig de laatste.

It’s been a long time

Hebben we al eens verteld hoe snel we de tijd vinden gaan? 30 juni stonden we op Schiphol, na een hele bijzonder en liefdevolle week met al onze familie en vrienden nog vers in ons hoofd. En sinds dat moment tellen sommige van deze lieve mensen al af naar onze terugkomst. Maar dat leek voor ons nog eeuwen te duren. En nu is dat morgen. Zo onwerkelijk als het voelde dat we weg zouden gaan, bijna een half jaar geleden, zo onwerkelijk voelt het nu dat onze reis morgen ophoudt. Zo lang reizen voelt voor ons niet als vakantie, maar echt als een nieuw leven. Misschien zijn we zelfs wel veranderd, vragen we ons af. Zo voelt het soms, maar soms ook niet. Thuis zal het vast schakelen worden, maar geen idee in hoeverre… We staan weer voor een nieuwe levensfase, het grote mensen leven waarin we allebei fulltime gaan werken.

We hebben gezien en gedaan wat we wilden. Onze bucketlist is kleiner geworden, en toen weer groter geworden. De vrijheid Down Under was heerlijk, de natuur in NZ adembenemend en Zuidoost Azië was een nieuwe fantastische wereld. Hoe meer we reisden, hoe meer we nog méér willen zien. Nieuwe reisplannen hebben we dus allang gemaakt. Maar nog niet voor nu, voor ooit. Nu gaan we naar huis en dat is oké. Zeker met de decembermaand zijn we onze lieve vrienden en familie meer gaan missen. Dus ja, we komen echt thuis!

En wie had gedacht dat zoveel mensen via de blog met ons mee zouden reizen? Wauw, echt geweldig! We voelen ons echt mega-vereerd dat jullie meelezen, meeleven en soms meeschrijven in de reacties. Dus bedankt!

Maar we zijn nog heel, héél eventjes niet terug, dus geniet nog mee van dit verhaal.

Paradise once again

Sinds de laatste blog op Ko Lanta gingen we van de radar op Ko Rok, waarover later meer. Daarna naar Ko Pha Ngan. We hebben de afgelopen week vrijwel niets gedaan. Eindelijk. We waren op paradijselijk mooie stranden en onze energie levels waren te laag om iets te ondernemen. “Zullen we nog een scooter huren, of naar een jungleparty gaan?”, vroeg één van ons bijvoorbeeld. “Hmmm, of we blijven lekker op het strand hangen.” Zo werd het ongeveer 12-0 voor het strand. Het was gewoon even goed zo. Genoeg gedaan, genoeg gezien, tijd voor ontspanning.

Het toppunt was op het Chantaramas Resort op Ko Pha Ngan. Ons voornemen was om voor onze laatste dagen een resort te boeken. De enige voorwaarde was: een infinity pool (check de foto’s). AWESOME! Combineer zon, zee, strand met een infinitypool en mojito’s bij zonsondergang en je hebt de ultieme chill-combo, kwamen we achter. En daarna nog eens lekker slapen in een marshmallow-zacht-triple-kingsize bed. Na een warme douche (dat was lang geleden), die eindelijk eens niet boven de wc hing (nog langer geleden). Genieten!

Verder reizen...

Oh ja, Ko Rok. Dat werd voor 2 dagen even helemaal ons eigen paradijsje. Sindsdien lopen we op wolkjes en kan het echt niet meer stuk. Misschien weten jullie nog hoe gaaf we de Whitsundays vonden. Dat smaakte naar meer. Op Ko Rok gingen we weer kamperen. Het was wat minder afzien, want de tent was al opgezet, er waren wc’s, douches en zelfs een restaurant. Toch waren er maar drie stellen inclusief wij op het hele eiland. Een stukje lopen en we vonden ons eigen privéstrand voor de hele dag. Alleen wat krabjes liepen rond. Wauw, wit zand, palmbomen, kristal-helder water, tropische vissen. En helemaal samen…

Het was op deze plek dat Rob aan Dees vroeg of zij met hem wilde trouwen.

En ze zei JA!

Volgende week is het 10 jaar geleden dat we wisten dat we allebei deze reis ooit wilden gaan maken. Dat we dat 10 jaar later samen zouden doen hadden we niet durven dromen. We did it. We zijn trots. Onze schoenen zijn versleten, maar dat houdt ons niet tegen om nog héél lang samen verder te reizen.

Lieve mensen, met deze woorden laten we jullie even achter en stappen wij zo het vliegtuig op.

Veel liefs en tot snel!

Rob & Dees