On top of the world!

Yes, eindelijk een Great Walk van begin tot eind afgemaakt! Afgelopen week hebben we de Kepler Track gelopen. Het is een 3-4 daagse wandeling die tot bijna 1500m hoogte gaat, over bergtoppen, langs fjorden en watervallen, zelfs door grotten als je wilt. We hebben hem in 3 dagen gelopen, 60km van begin tot eind, stijgend van 250 naar 1500m en weer terug. We waren verbaasd dat het kon en mocht van de DOC (Department of Conservation, beheert o.a. de nationale parken), omdat we een paar dagen geleden nog werden gewaarschuwd voor lawinegevaar. Maar de situatie was verbeterd en de gehele wandeling zou veilig zijn. Yes, eindelijk, dit is waar we voor kwamen: een epische wandeltocht, hoog in de bergen, in gevecht met de elementen!

Sorry vast voor de vele bergfoto's, we konden echt niet kiezen...

Walk above the clouds

En eindelijk kunnen we zeggen dat het top was en dat we het konden afmaken. Wat een rijke ervaring was het, met de natuur en de mensen die met ons opliepen. We gingen over bergruggen, door de sneeuw, met fjorden aan de ene kant en besneeuwde bergtoppen aan de andere kant. Het is echt onbeschrijfelijk mooi en alle foto’s schieten te kort. Je loopt boven de wolken en voelt je ‘on top of the world’, maar tegelijkertijd ook zo klein. De natuur is hier overduidelijk de baas. Er lag veel sneeuw, de wind gierde met 100 km/uur. Het was afzien, en soms twijfelden of we door zouden gaan op momenten dat we haast kruipend door de wind en sneeuw gingen. Maar de voetstappen van 2 of 3 voorgangers gaven ons hoop dat het mogelijk was. Er waren samen met ons flink wat anderen die deze tocht aangingen. Dezelfde mensen die je in de hutten en onderweg continu tegenkomt. Vergis je niet, dit zijn de enige mensen die je in de wilde natuur, zonder comfort of telefoonbereik tegen komt. Je kijkt naar elkaar om en wordt eventjes, heel tijdelijk een soort mini-familie. Je loopt allemaal hetzelfde pad en je slaapt allemaal bij elkaar in de berghut. Opvallend was dat het vooral mensen van onze leeftijd waren. Je vraagt je eerst met elkaar af of ‘de Amerikanen’ of ‘die Fransen’ het gehaald zouden hebben, maar al snel leer je elkaars namen kennen en blijf je elkaar continu tegen komen. Tenminste, de meesten, van de 34 mensen in de eerste hut had ongeveer de helft de tocht over de bergpas afgemaakt. De rest was teruggegaan. 

Laatste loodjes

De laatste dag was het pittigst, 30km, gelukkig voornamelijk vlak. We konden niet slapen van de storm die buiten tekeer ging. Met gezonde tegenzin zaten we ‘s ochtends aan ons ontbijt, naar buiten kijkend hoe de regen horizontaal door de lucht ging. We stonden vroeg op met 3 kiwi’s (Nieuw Zeelanders): een leraar, sportschoolhouder en bier-inkoper; die super enthousiast waren. “This is real NZ-weather, it is the best weather to tramp in!” Precies wat we nodig hebben op dat moment, even wat positiviteit. 10 minuten na hen gingen we op pad. We hebben elkaar nog een aantal keer ingehaald, selfies gemaakt, en uiteindelijk lieten we ze halverwege achter ons. We waren alleen met de regen, doorweekt, een laag water in onze schoenen, los van het bos geen energie-gevende uitzichten meer, waardoor de 15kg bepakking nog zwaarder aanvoelde. In accepterende, mindfulness-achtige staat liepen we verder. Het klinkt misschien verschrikkelijk, maar lieve mensen, dit is waarom we hier zijn, het was fantastisch.

Kort maar krachtig

We hebben daarna een cruise gedaan op de Milford Sound, een van dé trekpleisters van NZ. Het was net zo mooi als beloofd, maar ook heel erg koud. Ook hier voel je je als mens heel erg klein. We hebben er weinig over te zeggen. We zaten nog vol met onze bergtocht-indrukken toen we de cruise deden, dus het kwam wat lauw op ons over, maar het was gewoon mooi!

Laatste week & wildlife

Inmiddels hebben we ongeveer een week over. Net als in Australië is de lastige vraag: hoe die te besteden? We durven geen grote dingen meer te plannen, omdat we vrijdag de auto alweer moeten afgeven; maar tegelijk zijn we hier ook zeker nog niet klaar. In Australië liep het een beetje dood, o.a. ook door de autopech en het tegenvallende weer in het Zuiden. We probeerden net als in Australië ook hier nog even het Zuiden te verkennen (de Catlins), maar vonden we niet veel aan. Toen naar Dunedin, een gezellige Schots-aandoende studentenstad met hele mooie Botanische tuinen. We kunnen hier lange pleidooien voor blijven houden, maar de 2 voorzieningen waarin Nederland ernstig tekort schiet: geen publieke toiletten en botanische tuinen. Allebei zijn een feest en broodnodig, zo, punt.

Aan Dunedin vast zit het Otago Peninsula. Een groot schiereiland met kliffen, woeste zee, veel wildlife en groene heuvels tot aan de zee (waarom noemen we dit eigenlijk nog, het is NZ, vol met groene heuvels…). We wilden graag in het wild zeehonden, zeeleeuwen en vooral pinguïns zien. Dat is gelukt! De zeehonden klonken als Seabert, de zeeleeuwen zijn bizar groot en een beetje eng als je naast ze op het strand staat en we hebben met veel geduld en na 2 spot-pogingen eindelijk 1 yellow-eyed pinguin  gezien.

Last but definitely not least!

De plannen dus. Onze wandelschoenen zijn echt op na vele jaren trouwe dienst. Sinds het regen-avontuur kun je ook niet zonder mond- en neuskapje in een straal van 10 meter bij de schoenen in de buurt komen (ze stinken nogal). Ze verdienen nog een waardige wandeling en die gaan we ze geven bij Mt. Cook. Dat is aan de andere kant van de bergen bij Fox Glacier, waar we geskydived hebben. Als klap op de vuurpijl krijgen we een spetterend einde van ons NZ-avontuur, want de All Blacks spelen op onze laatste avond in Christchurch in de WK rugby finale in Londen!