Update from world's end

Nog maar 2 weken in NZ, help! Gelukkig is NZ niet zo groot als Australië. Maar toch hebben we nog het gevoel dat we nog lang niet klaar zijn hier. Op ons must-do verlanglijstje staan nog: de Milford Sound, 1 Great Walk uitlopen (de Kepler?) en pinguïns zien. Maar we gaan wel heel snel van start. Na het korte skydive berichtje en langer geleden in Nelson hebben jullie al een tijdje niets meer gehoord. En toch hebben we veel gedaan en gezien, een greep: pannenkoekenrotsen, op een spokenweg lopen en natuurlijk uit een vliegtuig springen. We gaan niet alles hier beschrijven. Dat wordt voor iedereen saai en we willen wat verhalen over houden voor als we thuis zijn!

Grote brute wildernis

Hier in het Zuiden van NZ is de natuur nog meer de baas dan in het Noorden. Geen telefoonbereik, wegen (van gravel) die kilometers om lopen om meren en bergen te omzeilen, nauwelijks dorpen… Een beetje de outback van Australië, maar dan met haarspeldbochten. Fantastisch! Wat hebben we hier vaak een ‘aan het einde van de wereld – gevoel’. Het weer is ontzettend grillig. We begonnen de dag met regen en in de middag een strakblauwe lucht en een royale 17 graden. Echt geen touw aan vast te knopen. We hebben medelijden met de lokale Piet Paulusma. En voor ons knap lastig, want wij zijn het grootste gedeelte van de dag buiten, zoals dat gaat met kamperen. Maar ach, we vallen in herhaling over het weer. Het weer kent geen genade, dus passen we ons aan. In plaats van om het weer heen te plannen, dragen wij gewoon een regenjas. Klinkt stoer he? Stiekem ligt ons levensgeluk ook wel 2 punten hoger als de zon schijnt hoor. Nu houden we er echt over op.

Spoken bestaan niet

Sinds Nelson hebben we de westkust afgereisd. Nog voordat we de kustweg hadden bereikt, werden we afgeleid door een bordje ‘Old Ghost Road’. Klinkt goed! Het is een meerdaagse wandeling door bos en bergen. Op het bord werd beloofd dat we langs afgronden zouden lopen, verlaten goudmijn dorpen, over hangbruggen. We konden niet wachten, gooiden onze plannen overboord en trokken er 2 dagen voor uit. We gingen naar de eerstvolgende berghut en weer terug. We hadden zelfs tussen de middag warm gegeten, zodat we in de berghut niet hoefden koken. Zoveel hadden we er voor over.

Helaas bleek het de saaiste wandeling te zijn die we ooit hadden gedaan. Na de eerste halve kilometer is het landschap (dicht bos) niet meer veranderd. Van de dorpjes was niets meer over behalve een fluitketel en er was 1 hangbrug. Als klap op de vuurpijl klopten de bordjes niet en was de wandeling geen 16 maar 18 kilometer. Gelukkig stond er elke kilometer een bordje, wat alleen nog maar meer maakte dat we de stappen aan het aftellen waren. De volgende dag kwamen we terug en hadden we er de snelste wandeling ooit op zitten. Maar helemaal geen spijt van onze wandeling hoor. Het fantastische van onze reis is dat we gewoon konden besluiten om dit te doen en maar zien of het wat is. Dat is de vrijheid die we zochten! Oh ja, en geen spook gezien.

Te veel om op te noemen

In vogelvlucht, zoals beloofd: na de Old Ghost Road zijn we doorgereden naar de westkust. We hebben rosten gezien die op pannenkoeken leken, de pancake rocks. We hebben bij Hokitika Gorge water gezien dat zo blauw was als melk (echt waar, ‘milky blue’ was de beschrijving op de bordjes). Daarna hebben we woeste gletsjers gezien bij Franz Josef en Fox Glacier. Bij Fox hebben we ook de skydive gedaan. We zijn daarna het binnenland weer ingegaan. Fantastische wegen over bergpassen (Haast Pass) en langs kristalheldere meren (o.a. Wanaka). Het beste dat je kunt doen is je in zulke landschappen laten opnemen door er in te wandelen. Dat doen we, soms een uurtje, soms een hele dag.

Queenstown viel ons ontzettend tegen. Het was een cultuurshock in de zin dat er mensen waren. Alle backpackers leken zich hier te verzamelen. Alle aanbieders van tours en attracties waren er en schreeuwden om aandacht. En het ergste… er was betaald parkeren. We zijn er alleen maar gebleven voor de boodschappen. Verderop in Glenorchy vonden we weer een oase van rust bij Lake Sylvan en we hebben zelfs de helft van de Routeburn Track gelopen. Ondanks alle bergen hier is dit maar een van de weinige plekken waar je echt alpine stukken kan wandelen. Of wij zoeken niet goed genoeg.

Back in paradise

Ons hoogtepunt en ons rustpunt vonden wij in een gebied dat niet eens in de Lonely Planet staat beschreven. We durven het daarom ook bijna niet te noemen, maar we doen het toch: de Mavora Lakes. 2 langwerpige meren met bos, bergen en heuvels er om heen. We waren er heen gelokt omdat er meerdere scénes uit LOTR zijn opgenomen en wat ons betreft een van de beste: the Breaking of the Fellowship - klik. Een hele mooie locatie omdat er heel weinig met CGI is gedaan. Puur natuur dus. De locatie is bizar afgelegen, namelijk op een afgelegen weg aan een afgelegen weg. Jep, dat las je goed, en het was nog 36km gravel ook. Er was geen hond, geen mogelijkheid tot telefoonbereik en dat maakte het juist zo fantastisch. We zijn er superlang gebleven, namelijk 3 nachten. Het waren onze Whitsundays van Nieuw Zeeland. We hadden geen douche, dus we badderden in het koude meer; we kookten op zelf aangemaakte vuren en Rob heeft zelfs een speer gemaakt om vis te vangen. Geen vis gezien, maar dat zijn details. Misschien klinkt het niet aanlokkelijk, maar wij vonden het awesome!

Wat nu?

Nu zijn we in Te Anau. Sinds een week verblijven we weer eens in overdadige luxe op een camping. Als we 1 ding van deze reis meenemen is de waardering voor warme douches en wc’s die kunnen doorspoelen. Komende week gaan we naar de Milford Sound en willen we een poging doen om de Kepler Track te bewandelen. Daarna willen we langs de oostkust via Dunedin (pinguïns), langs Methven (LOTR – Edoras voor de nerds onder ons) naar Christchurch, waar we auto voor november moeten afleveren.

Jullie geven vaak als reactie dat we ontzettend veel doen en zien. Maar als je hier bent heb je echt het gevoel dat je nog 100x zoveel nog NIET hebt gezien. Maar we luisteren goed naar jullie. Puntje van reflectie: we hebben van Australië geleerd en nemen zeker af en toe rust, op onze eigen manier.