Hoge hoogten, diepe dalen

Vanaf de Cook Strait een vers, nieuw verhaal. We zitten op de Interislander, de ferry. Op TV zien we het NZ-team de haka doen. De rugby world cup is hier begonnen. We hebben het Noordereiland achter ons gelaten en brengen de komende 5 weken door op het Zuidereiland. Zo ongeveer alle locals vertellen ons dat het Zuidereiland mooier is; we gaan het zien. We hebben weer zoveel te vertellen, dat we het niet allemaal kwijt kunnen. Maar hier de belangrijkste hoogte- en de dieptepunten. Lees mee!

This river is wild

De laatste keer vertelden we enthousiast over onze epische Round the Mountain Walk. De zon scheen in die dagen en rond Rotorua hadden we koninklijk vertoefd in natuurlijke warme bronnen. Zo bereidden we ons voor op onze tocht. De weersvooruitzichten waren minder goed.

Vol energie begonnen we onze tocht in Whakapapa Village. Een paar honderd meter boven ons werd er geskied en gesnowboard op de pistes. Het regende vanaf deze dag pijpenstelen, maar dat hield ons (nog) niet tegen. We waren voorbereid met goede regenkleding en konden zo’n beetje alles waterdicht maken wat me meehadden. En we hadden ontzettend veel mee: kleding, kookspullen, slaapzakken, eten en drinken voor 5 dagen. Onze backpacks zaten stampvol. We lieten ons niet kennen, bovendien: hoe lang kan het nou regenen? De dame van het plaatselijke Visitor Information Centre vertelde ons nog dat we haast moesten maken als we met droge voeten het eerste deel wilden lopen, want we zouden een stroompje tegenkomen, dat wel eens een rivier kon worden bij veel regenval.

Het werd een barre eerste tocht van 3 uur, waar in we weinig zagen door de regen en wolken. Normaal gesproken krijg je energie van de mooie uitzichten, maar die moesten we nu uit de mueslirepen halen. Na de eerste 3 uur waren we doornat. Onze regenkleding (die we lekker eigenwijs pas na een uur hadden aangedaan) was niet opgewassen tegen alle regen. Daarom besloten we in de eerste berghut die we tegenkwamen te overnachten. Er was plek voor bijna 20 personen, maar we bleken de enigen te zijn. Wauw, wat een ervaring. Ons eigen hout hakken voor de kachel, onze kleding en spullen er op en omheen om te drogen, bakkie koffie van de percolator... Het was erg knus.

Buiten bleef het doorregenen, de middag, de avond… en de volgende ochtend, toen wij weer op weg gingen, meteen met regenkleding. Na een half uur kwamen we bij de beruchte stroom, die inmiddels een wilde rivier was geworden. Dat was slikken. We hebben urenlang gezocht naar een oversteek, stenen in het water gegooid om een brug te maken, schoenen uit en met blote voeten geprobeerd (ijs en ijs koud!)… maar we durfden het niet aan. De woorden van zuslief kwamen in ons op: “neem geen risico’s”. In de zeikende regen (nog steeds), met kapotte handen en wederom doorweekt, liepen we ontmoedigd en teleurgesteld terug naar de berghut voor nog een nacht. We hadden ons zo lang en goed voorbereid. Wat ontzettend moeilijk om dan toe te geven dat het niet gaat lukken, dat we terug moeten. Een dieptepunt hoog in de bergen.

In de berghut is het op zich weer fijn en knus, en we zijn weer de enigen. Voordeel is dat we ons tegoed kunnen doen aan al ons proviand als troost. De regen gaat door. De volgende ochtend gaan we weer naar beneden. Helaas blijkt de rivier ons pad nog een keer te kruisen en moeten we nog omlopen over de autoweg ook.

Het houdt niet op…

De vooruitzichten zijn gemengd: kansen op rain, showers, drizzle, heavy falls, gale… Wat een fantastische variatie aan woorden voor regen hebben ze hier. We weten dan nog niet dat we 8 dagen lang elke dag, (vrijwel) de hele dag regen gaan meemaken. We laten Tongariro achter ons, daar valt de komende dagen weinig te wandelen met dit weer. We gaan naar de Whanganui voor onze kanotocht. Voor kanoën heb je water nodig toch? Een kort bezoek aan het Visitor Information Centre helpt ons ook uit die droom: kan niet, te veel regen, de rivier is te wild. BAM, onze stemming raakt hier een all time low. Wat doen we in vredesnaam in Nieuw Zeeland?? Zo vragen we ons zelf af. Maar mag je klagen als je bezig bent aan je droomreis?

Maar we komen er uit. We kijken naar wat we wel kunnen doen en we kijken Lord of the Rings. Dat helpt. We plannen een trip naar de Waitomo Caves, waar we abseilen, rotsklimmen en glow worms zien. Há, ondergronds maakt de regen toch niet uit. Daarna besluiten we om langzaam aan richting het Zuiden te gaan rijden, naar Wellington. Onderweg bezoeken we allerlei locaties waar Lord of the Rings is opgenomen (o.a. Rivendell, Dimholt Road, outer Shire). Gaaf om op de plekken te zijn, maar je hebt vaak wel veel fantasie nodig om de filmlocaties er uit te halen. Bovendien kom je op zoveel bijzondere plekken als je hier bent, dat je je continu afvraagt: waarom hebben ze niet hier gefilmd? Of hier, of hier? Het maakt ons weer een stuk positiever.

WOW

Eergisteren kwamen we in Wellington aan. Een keerpunt in het weer. We zien ontzettend veel regenbogen en uiteindelijk breekt de zon definitief door. Hier op de ferry is de zee om ons heen kalm en de zon schijnt rijkelijk. Nooit geweten dat je de zon zo kon missen. Wellinton is een hele mooie afwisseling. Eindelijk weer een beetje cultuur na alle wildernis-ervaringen. Te Papa is een gigantisch groot en modern museum en nog gratis ook: “of course it’s free, this is New Zealand, not Europe”, vertelt een museum medewerker ons. We zien mooie tentoonstellingen over de geologie van Nieuw Zeeland (levensgevaarlijk hier met al die aardbevingen en vulkanen), bizarre dieren die hier leven en natuurlijk over de Maori’s.

In het museum worden we aangesproken door een medewerker van WOW (World of Wearable Art). Superenthousiast vertelt hij over de voorstelling die hier elk jaar rond deze tijd wordt gehouden. We vallen met onze neus in de boter dat we hier juist nu zijn, horen we. We moeten de beste jongen eerlijk bekennen dat we er nog nooit van gehoord hadden. Hij laat wat filmpjes zijn, wijst ons op de preview dansvoorstelling die buiten op het plein is om 13:00, en wij zijn om! De kaarten zijn natuurlijk allang uitverkocht, maar misschien dat er een mazzeltje bij zit in de last minute kaartverkoop. Zou het dan toch eens meezitten? JA! 2 kaarten voor $50,- (da’s geen geld kunnen we melden). Het was heel gaaf, moeilijk uit te leggen wat het was, maar google het maar eens.

Crossing the strait

Zo zitten we dus op de ferry en we maken een hele lange neus naar al het water dat we nu lekker wél oversteken. In Nelson wacht ons familie van Rob die we nog nooit ontmoet hebben. We hebben 2 mails gewisseld en 10 minuten gebeld, maar we voelen ons nu al ontzettend welkom. We zijn uiteraard weer van plan om weer veel de natuur in te gaan. We hebben geleerd van afgelopen weken en hebben ook de nodige back-up plannen.

En dan nog het weer… de vooruitzichten komende dagen zijn goed (geen garanties).